Lichtgevende ster

Mijn buurman heeft een hectische tijd achter de rug. Eerst op vakantie in Portugal en daarna de verjaardag van zijn dochtertje. Ik was ook even op het feest en vooral de mooie taart maakte grote indruk op mij. Ik dacht aan al die voetbaltaarten van vroeger als een van mijn jongens uitbundig zijn verjaardag vierde. Vorig jaar was ik ook op het feestje van mijn buurmeisje.Toen maakte ik kennis met haar 96-jarige opa. Een vitale man die vol in het leven stond. We grapten nog dat hij zo langzamerhand wel moest gaan sparen voor zijn 100ste verjaardag of een bank beroven. Vandaag liep de buurman naar buiten toen hij mij in de auto zag stappen. Aan zijn lichaamstaal zag ik dat er iets niet in de haak was. Ik stapte uit om zijn verhaal aan te horen.‘Weet je nog dat mijn vader niet op mijn dochters verjaardag kon zijn, zondag?’ Ik zei dat ik dacht dat hij later zou komen.Hij vertelde dat zijn vader was overleden. Gisteren werd hij aan het werk gebeld met die trieste mededeling. Daar stond hij dan voor zich uit te staren en zag in een flits het leven van zijn vader met wie hij een zeer hechte band had aan zich voorbijgaan.Hij heeft nog gewoon doorgewerkt. ‘ Ik heb nog bierglazen van hem geleend. Mijn zuster heeft ze nog opgehaald voor het feest.Hij zou morgen even langskomen. Ik heb aan die kleine verteld dat opa nu een ster is. Ik moet nu goed gaan zoeken naar een gepaste en vooral heldere ster. De kleine zei: Hij is toch niet dood hé, papa. Nee hoor, want hij is nu een ster.’ Heb je hem al gezien’, vroeg ik.’ Nee, nog niet, morgen heb ik een traktatie op school voor die kleine en daarna zien we het wel. Het leven gaat gewoon verder hé’. Ja, maar je moet wel goed afscheid nemen zei ik. Ik vertelde hem over iemand die ik liefdevol had opgevangen uit Suriname. Die schold zijn vader uit voor alles waarmee je maar schelden kon. Hij moest er niets van hebben en was wat hem betrof al lang dood en begraven. Op de dag dat hij te horen kreeg dat zijn vader de kraaienmars had geblazen kreeg hij een soort huilbui en zat overmand door verdriet binnen 48 uur in Suriname voor de begrafenis. Dat was al een prestatie op zich. Vooral voor iemand die niet eens bij de SLM of KLM werkte. Onwillekeurig dacht ik terug aan de dood van mijn eigen vader die ik als ik het goed heb nog geen jaar bewust heb meegemaakt. Ik werd door mijn zuster uit Suriname gebeld dat hij vermist werd. De volgende dag werd hij dood op straat gevonden. Mijn vader was samen met Jopie Pengel een van de oprichters van de Paranam Werknemers Bond. Hij was een grote vriend van meneer Pengel en huilde bij diens dood echt tranen met tuiten. Na zijn bericht van overlijden was ik financieel krachtig genoeg om zonder problemen met de hele familie naar de begrafenis in Suriname te gaan maar deed het niet omdat ik op dat moment geen knagend gevoel van het missen van iemand, laat staan een vader voelde en besloot het vooral niet te doen.Tijdens zijn leven heb ik hem vanuit het rijke Europa nooit opgezocht. Waarom dan wel na zijn dood. Op mijn manier heb ik wel gepast afscheid van hem genomen. Dat vertelde ik allemaal aan de buurman die zijn verdriet probeerde te verbergen. ‘Een goede raad, neem als het kan met elke vezel afscheid van hem.Anders krijg je nachtmerries. Dat wil zeggen dat hij je in je onderbewustzijn nog niet heeft verlaten.’ Dan zie je iedere keer als je naar de hemel staart een boze vader i.p.v. van een stralende, lichtgevende ster.’