Op de 2e Openbare School van Meerzorg had ik een selecte groep van zo’n vijf leerlingen die het naar mijn gevoel als ze zo doorgingen het wel heel ver zouden kunnen schoppen dan de voor die tijd gemiddelde leerling. Een van die eigenwijze kerels werd door mij plagerig Toei genoemd omdat hij zijn naam in een soort doktershandschrift op zijn schrift had opgeschreven en ik op dat moment niet verder kwam dan Foei Toei. ‘Je kunt al schrijven als een echte dokter’ nu de rest nog zei ik nog tegen hem en hij glunderde. Er zat nog een niet bij naam genoemde leerling bij die als ik even mijn stem verhief van schrik in zijn broek plaste. Het stemverheffen gebeurde regelmatig anders konden ze me achter in de klas niet goed verstaan. Zulke schrikreacties kreeg ik vooral in de eerste weken van de leerlingen in Meerzorg. Dat veranderde al heel gauw en een maand later kon ik als het ware een heuse bacovenwinkel beginnen want ik werd overstelpt met zakken vol fruit en alles wat er in Meerzorg groeide, bloeide en vooral eetbaar was. Het nam zulke vormen aan dat de andere leden van het onderwijzersstaf jaloers werden en dat ook van hun leerlingen gedaan probeerden te krijgen. Maar dat ging echt niet van een leien dakje. In de grote stad Paramaribo vond men niet voor niets dat ik er met de dag gezonder uitzag en met veel plezier de dagelijkse retourhorrortocht met een klein bootje over de Suriname rivier riskeerde. Meerzorg had echt mijn hart gestolen en het was wederzijds. Natuurlijk kon ik de overtocht per veerboot maken maar dat was meteen een stuk duurder en werd meteen afgestraft met extra uren reistijd. Dat viel moeilijk te combineren met de andere bijbanen. Mijn werkschema zag er in die tijd niet bepaald florissant uit: OS II Meerzorg, Radio Paramaribo en de Stichting Central Scholen. Ik kan me er nu niet meer voorstellen dat ik dat allemaal zonder burnout heb overleefd. In die tijd was ik gewoon een beetje moe. Dan vergeet ik voor het gemak alle opleidingen voor zelfontplooling en en artikelen voor vereniging-, tienerbladen en familiebladen. Als de inspectie niet had laten doorschemeren dat het wat het ministerie van Onderwijs betrof afgelopen moest zijn met mijn luxe Meerzorgleventje en het tijd werd voor echte pionierswerk in het Surinaamse oerwoud had ik er waarschijnlijk nog gezeten en zou ik over twee jaar mijn 50-jarige jubileum vieren. Dezelfde Toei is tegenwoordig narcosearts en is uitstekend op zijn vakgebied. Ook op het menselijk vlak is vooral zichzelf gebleven. We kunnen soms uren aan de telefoon hangen. Dan helpt hij mij meestal met problemen met de computer. Ik heb hem in Nederland nog niet persoonlijk kunnen spreken. Ruim vijftien jaar geleden op de geboortedag van zijn zoon ben ik nog langs geweest maar meneer Amir moest werken. Ik herinner mij dat ik toen ik mijn komst aankondigde hij zei dat hij zich beledigd voelde omdat ik de gore moed had te vragen wanneer ik langs mocht komen. Ik was altijd welkom etc. Zijn vrouw en pasgeboren zoon waren zeer vereerd met mijn bezoek. Toei was plotseling opgeroepen voor een spoedgeval.
Meerzorg (Sranan Tongo: Ansoe) is een plaats in Suriname met 7295 inwoners in het districht Commewijne op c. 2 kilometer van Paramaribo. De plaats wordt verbonden met Paramaribo via een veerdienst en de Jules Wijdenboschbrug. Sinds de aanleg van de brug, in 2000, heeft Meerzorg zich snel ontwikkeld. Er is onder andere een Art Deco-cioscoop in houtbouw te Tamanredje, een nieuw (tekening: Basisgegevens land Suriname, plaats Meerzorg, district Commewijne, aantal inwoners 7295) zwembad en een internetcafé. Oorspronkelijk was meerzorg een plantage, en daaraan ontleent de plaats zijn naam. De plantage Meerzorg werd bekend door de Franse bezetting 1712 en de eerst export van koffie.
ommelhoward 
Plaats een reactie